Wszelkie kongresy z Nowej Huty zostawiam na boku, bo powiedzieć można wszystko (tym bardziej, gdy jest to podyktowane jedynie chęcią polepszenia sobie sondaży; pamiętajcie - od dzisiaj to nie wstyd być wykształciuchem, bo wolą Pana Przewodniczącego wykształciuchy już nie są "be"). Za chwilę rozgorzeje nam też kolejna wojna o finansowanie partii politycznych w Polsce [1] - może kiedyś przy okazji napiszę o tym coś więcej; wspomnę tylko, że tym razem jestem jednak po stronie PiS, czyli co najwyżej ograniczeniu środków idących na partie z budżetu państwa, nie zaś całkowitej zmianie finansowania. O "nowych" ruchach na lewicy nawet nie ma sensu wspominać (po raz kolejny). Jeżeli ktoś spragniony, zapraszam do wpisu Reanimacja zombie. Najświeższy pomysł to utworzenie ruchu społecznego "Porozumienie dla przyszłości" [2] (ruch społeczny: chyba właśnie tak będą się teraz nazywały nowo powstałe partie polityczne - bo na samą nazwę "partia" zapewne większość potencjalnych wyborców reaguje co najmniej alergicznie). Nazwiska Ojców Założycieli jakoś takie znajome. Ale i nie o tym ma być ten post.
W ostatnim czasie zapadła mi w pamięć wiadomość z portalu Onet.pl na temat artykułu zamieszczonego w Naszym Dzienniku. Dziennikarze tego nomen omen dziennika skupili się na wypowiedzi Bogdana Borusewicza, który
(...) przedstawiając siebie jako członka Kościoła, zarzucił Ojcu Świętemu, że "odchodzi od linii, którą nakreślił i realizował Jan Paweł II" i "popełnia błąd za błędem" [3]
Jak należy to rozumieć? Bycie katolikiem oznacza całkowity zakaz krytykowania papieża? Ot, wystarczy cichym i pokornym być, przyjmując bez żadnej krytyki wszystkie decyzje Głowy Kościoła (uwaga: osoby co wrażliwsze, posługujące się własnym rozumem do analizowania otaczającego je świata, są proszone o jego wyłączenie - rozumu, nie świata oczywiście).
Właściwie do tej pory próbuję rozgryźć, co wynika z cytowanej w dalszej części artykułu wypowiedzi ks. prof. Waldemara Chrostowskiego z Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie i Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, który użył pięknego, lecz niewiele mi mówiącego pojęcia: "wsłuchiwanie się w głos Kościoła".
Jeżeli marszałek deklaruje się jako człowiek, który przynależy do Kościoła, to powinien wiedzieć, iż powinnością wierzących jest wsłuchiwanie się w głos Kościoła - uważa kapłan. [3] (pogrubienie własne)
Mój problem polega na tym, że ostatnimi czasy - właśnie wsłuchując się w ten głos - nachodzą mnie różne wątpliwości dotyczące płynących ze strony Watykanu deklaracji (momentami nawet - wydawało by się - sprzecznych ze sobą). Być może tak jak marszałek Borusewicz popełniam jeden z grzechów, nie ujętych w oficjalnym zestawieniu siedmiu grzechów głównych - grzech krytycznego myślenia. Chyba, że mieści się to w zakresie przedmiotowym grzechu pierwszego - pychy. W takim razie pozostaje mi zanucić tak, jak śpiewała to kilka ładnych lat temu Pidżama Porno - "(...) twoja ignorancja czy moja pycha? Sam już tego dobrze nie wiem" [4].
Post scriptum (02.02.2009)
Trafiłem właśnie na tekst Marcina Wojciechowskiego "Czy papieża wolno ganić?". Zainteresowanych tematem odsyłam również do tej krótkiej lektury.
Źródła:
[1] Onet.pl, PO: odebrać partiom publiczne pieniądze, PiS: nie [dostęp: 01.02.2009]
[2] Onet.pl, Rosati inicjuje nowe ugrupowanie polityczne [dostęp: 01.02.2009]
[3] Onet.pl, "NDz": Borusewicz skrytykował Benedykta XVI [dostęp: 01.02.2009]
[4] Pidżama Porno, "Twoja generacja", płyta: Marchef w butonierce
Komentarze