Mentalna cenzura

Cenzuruje nam się mentalnie ostatnimi czasy otoczenie strasznie. Facebook znaczy się, a raczej niektórzy jego użytkownicy. Nie tak dawno temu pewien wiceprezydent pewnego miasta usunął ze swoich znajomych Łódzkie Centrum Społeczne po tym, jak to zamieściło na swojej stronie oświadczenie wyrażające sprzeciw wobec pomysłów budowy w Łodzi "osiedla kontenerów" dla osób zalegających z czynszami. Jakiś czas temu na podobny krok zdecydował się jeden z kandydatów na Prezydenta RP po ujrzeniu swojego zacnego oblicza na opublikowanym przez ŁCS plakacie urodzinowym. Cóż, najpewniej towarzystwo nie przypadło mu do gustu.

Oczywiście nie było by tego krótkiego tekstu bez prywaty, czyli mojej osobistej cenzury, jaką zaliczyłem ze strony jednej z osób dodanych do moich "znajomych" -- po tym, jak umieściłem pod jej linkiem pewien materiał, politycznie dla niej niewygodny. Zachowam się jak gentlemen i nie będę kopał leżącego, także kurtyną milczenia okryję i personalia tej osoby, i wymianę wiadomości z nią po dokonaniu 'cenzury'. Osoba ta wie doskonale, co myślę na temat jej zachowania -- i to powinno wystarczyć. Dodam, że nie mam już jej wśród swoich znajomych, żeby ktoś niepotrzebnych domysłów nie snuł. Doszedłem do wniosku, że znajomość z takimi ludźmi nie jest mi szczególnie do szczęścia potrzebna.

Zastanawiające jest to zjawisko stosowania "mentalnej cenzury". Kiedy temat przerasta, najlepiej go usunąć -- zamiast podjąć z nim polemikę lub przynajmniej spróbować się z nim zmierzyć intelektualnie. Po usunięciu go z monitora własnego komputera temat zniknie -- ale tylko dla nas. A jeśli taki wybieg stosują osoby, które powinny czuć się zobligowane (z racji pełnionych przez siebie funkcji lub wykazywanych aspiracji) do stawania w szranki z tematami dla siebie niewygodnymi... Cóż, wtedy warto się zastanowić, na ile osoby takie warte są naszego poparcia. W końcu my często staramy się jednak zmierzyć z tym, przed czym tamci chowają głowę w internetowy piasek.